"Ze had de zeldzame gave om mensen en culturen met elkaar te verbinden": Niçoise Miran, verdediger van het Franse lied en de Braziliaanse muziek, is overleden

" We hebben ons hele leven om ons te vermaken. We hebben onze hele dood om te rusten. " Gedurende haar duizend levens had Françoise Miran alleen deze Filosofie , zo vreugdevol gezongen door haar vriend Georges Moustaki.

De branddief, een belangrijk figuur in de cultuur van Nice, stierf op 85-jarige leeftijd.

Oprichtster van Nice Jazz Off, het Braziliaanse festival van Cimiez, Juan-les-Pins en Ollioules (Var), en van de culturele vereniging Les Alizés. Tegelijkertijd was ze werkzaam in de farmaceutische industrie, zangeres, componiste, danseres, actrice ⁽¹⁾ , regisseur, schrijfster, journaliste, programmeur, reiziger, activiste... en moeder van drie kinderen.

Niet zo'n geest die de wereld rondwaart, zoals vaak het geval is bij kunstenaarsouders. Nee, een springlevende, zeer aanwezige moeder, die haar kinderen ronddraagt op het ritme van haar humeur, dwars door festivals en nachtclubs vol heilige monsters.

Vriend van Moustaki, Ferré, Nougaro...

"Mijn kindertijd bestond uit jamsessies met Nougaro, Higelin, Moustaki, Ferré en Nilda Fernández. Ze was zo dol op het Franse lied. In Parijs waren er ook de Braziliaanse nocturnes van Gal Costa, Luiz Antonio en Rolando Faria" , van zwierige melodieën tot wilde rumba's.

Een parfum dat Patrice Miran, de oudste, oppositiegemeenteraadslid in Vence, zorgvuldig bewaart.

Hij bereikt hem via de telefoon en begint met trillende stem met de beschrijving van deze "geweldige, immense vrouw" aan wie hij zijn leven en, nog belangrijker, zijn smaak voor het leven te danken heeft.

Zo snel droogt het vuur de tranen, verjaagt de dood, en de moeder keert terug: "Ze was onverzadigbaar nieuwsgierig, overlopend van cultuur, grenzeloze energie. Ze had een maatschappelijk ideaal. In Nice had ze zich misschien benauwd kunnen voelen, omdat cultuur maar al te vaak het arme kind van de gemeentepolitiek was. Maar ze keerde altijd terug omdat ze begreep dat het een wereldstad was. Omdat ze ook de zeldzame gave had om mensen en culturen te verbinden, bruggen te bouwen tussen Nice, Havana, São Paulo en Rio de Janeiro."

Brazilië naar de Franse Rivièra brengen

Zo transformeerde Françoise Miran in 1984 de arena's van Cimiez tot een klein Brazilië , vlak voor de val van de dictatuur, en creëerde een ruimte van reddende emancipatie, die een nieuw tijdperk inluidde: " Het was waanzin! " vertrouwde ze Nice-Matin in 2016 toe. " We hadden de komst van 80 muzikanten georganiseerd [waaronder de emblematische Gilberto Gil]. Evenveel dansers van de sambaschool. Conferenties, tentoonstellingen, enzovoort. Het succes was enorm ."

Het ging zelfs zo ver dat het het jazzfestival overschaduwde en er een vroegtijdig einde kwam aan het prachtige Latijns-Amerikaanse intermezzo... dat des te beter werd geëxporteerd naar Juan-les-Pins en vervolgens naar Ollioules.

Een mooie erfenis van een ‘roestvrije avonturier’ (3), zoals haar vrienden, zoals de journalist Rémy Kolpa Kopoul voor het bijvoeglijk naamwoord en Georges Moustaki voor het zelfstandig naamwoord, haar de bijnaam gaven.

In zijn laatste jaren danste de tachtiger nog elke ochtend voordat hij ging zwemmen. Daarna lunchte hij met vrienden, altijd vergezeld van een glas rode wijn en een liedje.

Van deze momenten in het leven blijft vandaag alleen een zoete herinnering over, gevierd op dinsdag 15 juli om 15.30 uur in het crematorium in Colomars, chemin du Roguez. Een muzikaal eerbetoon, doordrenkt van nostalgie, tederheid, een onvertaalbaar gevoel zo dierbaar voor Brazilianen, dat pijn in schoonheid transformeert: saudade.

(1) Ze speelde bescheiden rollen; zoals in Les félins, naast Alain Delon of zelfs Est-ce bien verstandig? van Georges Lautner.

(2) In veel van haar shows speelde ze Barbara, Kosma, Ferré, Bruant, Aragon, Prévert, Brassens.

(3) Titel van zijn autobiografie uitgegeven door L'Harmattan.